Verslag Kwakkelroute 23/10/11

Welkom terug liefste kijkbuiskinderen :-)

Vorige week werd u onthouden van een verslag na onze rit MTB Van Eyck in Ninove. Dit had een bijzondere reden: al enkele jaren trachtten wij met de Pruine Proeken het samen uit-samen thuis principe te hanteren. Iedereen krijgt de mogelijkheid om op een technisch stuk, een baggerpassage of een klim zijn kunnen te tonen maar nadien wordt van de "krak" in kwestie verwacht dat hij zijn tragere soortgenoten opwacht. Uiteraard blijft onze traditionele eindsprint een uitzondering op de regel: op 2 à 3 kilometer van het einde moet en zal een plaats in de top drie uw doel, uw levensbestemming, zijn en wordt niets of niemand ontzien :-)
Helaas werd op deze regel zwaar gezondigd. Ik verklaar mij nader :

In Ninove waren we met veertien ( Tom, Rob, Joris, Vinny, Petit, Kleinen, Chris, Verslaggever, Koenraad, Mezel, Wim en gastrijders Petit, Danny Baeyens en Andy Meuleman. Boonaert reed samen met zijn maat Luc ) en van bij de start was de samenhorigheid ver te zoeken. Iedereen kroop in het (snelle) wiel van gewezen profrenner Danny maar dit was voor sommige jongens al iets van het goede teveel. Na een ( te lange ) tussenstop was het hek echter helemaal van de dam: bepaalde jongens zagen na de rustpauze niemand van de oorspronkelijke troep terug en reden al die kilometers moederziel alleen. Uw verslaggever mocht van geluk spreken dat hij toch van Tom nog enige hulp mocht ontvangen bij de mechanische pech die hem op ruim 12 km van het einde parten speelde. Al de anderen waren ribbedebie en dachten dat ze in de cyclocross van Hamme-Zogge reden. Stelt u zich voor dat iemand was gevallen en met lichamelijke schade niet verder kon ?? U begrijpt dan ook wel dat verslaggever het ook niet nodig vond ( en nog vindt ) dat een eventuele ritoverwinning en dito verslag mee te geven.

Tijd om te herbronnen dus, en hoe kan dat beter door de week erop een Kwakkelroute te organiseren. Een eerbetoon aan Belgisch kampioen Pruine Proeken 2010 Wim C. Ook nu weer was de belangstelling groot: uw verslaggever zag Tom, Wim, Hans, Koenraad, Roel, Bart, Joris en Vinny naar het clublokaal ad interim, de Rio in Leeuwergem, komen. Waar verondersteld werd dat Wim zich van zijn taak gekweten had en ons een mooi uitgestippeld parcours had uitgetekend, kwam bedrogen uit. Al snel leek dit meer een improvisatieritje te worden waarvan slechts één zaak vastlag: de tussenstop. Gelukkig kunnen we op zo een moment beroep doen op ondervoorzitter Tom die op basis van zijn terreinkennis met het nodige mountainbikeplezier voor de pinnen kan komen. Plezier was er iets minder na een tweetal  kilometer toen Hans en Koenraad onzacht in aanraking kwamen met de straatstenen aan de Bevegemse Vijvers.  De nieuwe broek van Hans mocht al direct een oorlogssouvenir ontvangen.
In Lierde toverde Tom nog een wit konijn uit zijn broek, al was het eerder een kudde koeien. Blijkbaar is  daar ook een Alpenweide ( bekend begrip voor zij die de Herdermarathon reden ) die, mits het overbruggen van wat prikkeldraad en slalompaaltjes, de nodige fun garandeerde. Toen we een eind verder ook het kabouterpad mochten beklimmen werd het genot er nog groter op. Deze uitdaging werd vlot genomen door de Pruine Proekskes, enerzijds door de gestegen form van de coureurs, anderzijds door de droge en dus goed berijdbare hindernis zelve.
Er waren al heel wat kilometers afgelegd toen we eindelijk aan café De Kwakkel in Velzeke aankwamen. Op het rokersterras werd met een speciale cola of een speciaal biertje al eens teruggeblikt op wat overwonnen was En werd al eens flink geloerd wie nog goed zat en wie al wat aftakelingsverschijnselen vertoonde. Uiteindelijk zouden we van hier uit recht op ons einddoel afgaan: op de kasseien van de Lippenhovestraat namen Joris en uw verslaggever het heft in handen en bij het verlaten van deze legendarische strook was een kloof ontstaan tussen de kopgroep en enkele achterblijvers. Voornaamste slachtoffer bleek de man te zijn die zijn laatste rit van het jaar reed: Tom Bidon en zijn halfplatte voorband zagen de vogels vliegen én de ondervoorzitter zag diezelfde vogels ook het verkeersreglement overtreden ( voor meer info moet u bij hem zijn, ik zag niks verkeerd :-) ) Met de klim van het kasteel van Leeuwergem richting kerk van datzelfde boerengat streden nog vijf PP'ers om de zegepraal: Joris trok ten strijde, Roel, Hans, Koenraad en verslaggever volgden op enkele meters. Joris ging vlotjes naar een nieuwe overwinning en uw verslaggever nam revanche voor de week ervoor door in de laatste bocht nog drie metgezellen voorbij te gaan. Dit tot grote consternatie van Roel die zijn beklag zal doen bij de wedstrijdcommissie. Uiteindelijk werd op het zonnig terras van Mario de strijdbijl begraven en mochten we terugblikken op een heel leuke rit met een aangenaam weertje en dito gezelschap. Meer van dat please !!!

Verslag Dwars door Aaigem - 09/10

Op een druilerige zondagmorgen trok uw verslaggever naar domein Steenberg te Erpe-Mere om er de mountainbikerit "Dwars door Aaigem" te rijden. Uiteraard, beste lezer, deed ondergetekende dit niet alleen: maar liefst negen vriendjes Pruine Proeken gingen hem vergezellen: laten we beginnen met een nieuw lid. Rechtstreeks uit de (ondertussen reeds befaamde ) Blue Armada van de Herzeelse Flandriens geplukt, komt Rob De Pelecijn de rangen versterken. Jawel, DE broer van ... ,maar dan enkele jaren jonger, enkele kilo's lichter en met toch nog iet of wa haar op zijn hoofd. Rob bewees zijn kunnen al op een koersfiets en niemand die er aan twijfelde dat hij ook op een mtb zijn streng zal trekken. Rob zag, naast zijn broer, ook de bekende gezichten van collega-flandriens Joris, Bjorn, Chris, Mezel, Wim. Verder mocht hij ook de frisse gezichtjes van Rudi en Hans aanschouwen.
Bij de start opteerden we de 26 kilometer te rijden, aangevuld met de eerste lus van de 42km tocht. Uw verslaggever voelde reeds bij de eerste pedaalslag dat de benen niet meewilden: de term "flanellen" benen werd dan ook snel in de mond genomen. Ook Rudi had last van het ritme dat werd opgelegd maar dat hoeft geen schande te zijn als je weet dat al de anderen al heel wat meer kilometers in hun benen hebben. Uit respect voor het karakter en de persoon van Rudi werd dan ook op gepaste tijden gewacht en toen hij besloot om de extra lus te laten voor wat het was, kreeg hij gezelschap van Mezel die nog met de naweeën kampt van zijn val door het dak.
Over de rit zelf kunnen we het kort houden: de regen van de afgelopen dagen ( en de dag zelf ) maakte dat dit onze eerste echte baggerrit was van het prille seizoen. Waar ondergetekende met zichzelf worstelde en ook Chris en Bjorn naar het einde toe de krachten voelden wegebben, konden we opnieuw genieten van de conditie van Joris, Hans, Wim en Rob. Ook ondervoorzitter Tom blijkt de goeie form te pakken te hebben. Onderweg konden we ook weer genieten van de wekelijkse valpartij. Deze week zorgde Joris voor het spektakel: omdat de goede benen niet konden worden getoond op de weg, besloot hij even de berm op te rijden om dwars door een akker te ploegen. Hier en daar kan je echter een put verwachten in zo 'n akker en jawel hoor, voorwiel in de put, fiets blijft terplaatse en de renner ( Joris dus ) gaat over de fiets en komt in aanraking met de Meerse ondergrond. (NB beelden zeggen meer dan duizend woorden in zo n situatie maar jammer genoeg was geen fotograaf of cameraman in de buurt, dus moet u het met deze opsomming/beschrijving doen. Joris is echter bereid om nog wel eens zo n stunt uit te halen).
Langzaam ging de rit naar zijn einde en net voor we Mere terug binnenreden raapten we ook Rudi en Mezel opnieuw op. Blijkbaar was dit het sein om de befaamde eindsprint in te zetten: onder impuls van Tom ontdeed een viertal zich van de anderen en het waren dan ook Tom, Hans, Joris en Wim die het hazenpad kozen. Verslaggever zat te ver om het schouwspel te bewonderen maar volgens menig wielerkenner zouden Wim en Joris het tot een akkoord hebben gegooid om gezamelijk de eindmeet te behalen. Is dit omdat ze elkaar het wit uit de ogen keken, een tactische zet om nog niet in de kaarten laten te kijken voor het Belgisch Kampioenschap binnen enkele maanden??? Niemand die het weet.

Modder, slijk en regen waren dit keer de kernwoorden maar zoals u weet, beste mountainbikevriend, zijn dit zaken die er wel eens (moeten) bijhoren. Wij hopen u dan ook volgende week (opnieuw) te mogen verwelkomen voor misschien wel een stofferig ritje of een sneeuwrally, u hoort of leest het wel.

Sportieve groeten

PS nieuws van het thuisfront: blijkbaar waren de flanellen benen geen bijverschijnsel van het ( overmatig ) drankverbruik van uw verslaggever maar waren het de eerste ziektekiemen van een griepje, dit ter zijner excuus, voor zover het nodig moeste zijn.

Verslag Blauwe Blosoroute Herzele

Voila se, 1 oktober en we zijn hier met ons volgende verslag van een zomerrit. Jawel, net als vorige week mochten we ook nu de zon verwelkomen op onze wekelijkse rit. En de zon was nie alleen, ze had heel wat vriendjes meegebracht. Naast de vertrouwde gezichten Joris, Brusselman, Mezel, Wim en ondergetekende mochten we ook onze Zottegemse kinesist Koen opnieuw verwelkomen. Daar bovenop kregen we drie spiksplinternieuwe leden aan de start: Bjorn Ponnet en Chris Beerens zijn gewaardeerde krachten uit het Herzeelse Flandrienpeleton en zij hebben het plan opgevat om de basisconditie in het winterseizoen te onderhouden bij de Pruine Proekskes. Alvast welkom jongens en natuurlijk aanvaarden we met veel plezier nog meer nieuwe talenten uit de Blue Armada. 

Nu we toch internationale termen boven halen is het ook tijd om een compleet nieuw gezicht voor te stellen. Net zoals Cercle Brugge gaan we de Portugese toer op en vanuit het zonnige zuiden kregen wij Joao toebedeeld. Nuja, Joao woont eigenlijk in Erwetegem en is een sympathieke peer uit de kennissen/vriendenkring van Joris. Joao is volop aan het trainen voor een de Senegal Classic, een mountainbiketocht voor het goede doel, zijnde Vredeseilanden. Een deel van zijn training bestaat dus uit een deelname bij de Pruine Proeken. Wij willen Joao nu al inlichten: vooral de nabesprekingen zijn héél intensief en vereisen een goede conditie ( en een brave vrouw/echtgenote ).

Met negen dus, een waar recordgetal waarvoor we al moeten teruggaan naar de jaren stillekes ( de tochten naar t Glazen Huis nie meegerekend ).

Uw verslaggever zag deze rit nog als eentje uit de opbouwfase en had daarom de blauwe Blosorit van Herzele voorgesteld. Nu is deze maar 21 km lang en na een blik op de afgetrainde lichamen van de aanwezige atleten besloot hij eerst een ommetje te maken. Daarvoor werd gebruik gemaakt van het parcours van ons Belgisch Kampioenschap. Door het natte gras en het al even natte maisveld kwamen we op ons vertrouwd terrein en het tempo zat er dan ook goed in. Na de doortocht door het industriepark aan de Rijst kwamen we aan het kantelpunt van ons BK: de klim ( zonder verdere naam ). De weg erheen was lastig ( alweer mais, hier en daar een omgewaaid boomke en dan nog s tengels, tengels, tengels ) maar de klim kon uiteindelijk worden bedwongen, bij de één al vlotter dan bij d' ander. Na een dikke 10 km konden we in St L Esse de blauwe route aanvatten. Langs de deelgemeenten St Antelinks, Steenhuize en Wouwou konden we genieten van het mooie en soms heuvelachtige van onze geboortestreek, ne mens zou er sentimenteel van worden. 

Ondertussen waren we wel onze twee helden Andy en Mezel kwijtgespeeld. Zij offerden zich op om op het terras van het Torenhof wa stoelen voor ons bij te houden ( of was er een andere reden ?? ). De rest, met onze nieuwelingen in een glansrol, reed via Wouwou city en Ressegem verder richting aankomst. Langs de kasteeldreef nam Joris het heft in handen, gevolgd door Wim. Uw verslaggever, die van plan was deze strook als eerste op te draaien, mocht het ook deze week op zijn ( te dikke ) buik schrijven en moest uiteindelijk ook zijn voornaamgenoot Koen nog voor zich dulden.

Onder een stralende zomerzon genoten we nog na van deze rit en van de compagnie. Nu we jonge frisse krachten in ons midden hebben en de groep zelfs een internationaal tintje krijgt, staan er ons nog mooie momenten te wachten in dit baggerseizoen ( bagger zal er ooit wel eens van komen zeker? )

Ohja ook dit nog: om multicultureel te zijn zouden we ook graag volgende personen aan de start krijgen:

- een eskimovrouwtje

- ne zelfmoordterrorist ( liefst nen Afghaan )

- een zwoele Zweedse

- de koning van Zwaziland en zijn negenendertig negervrouwkes

Maar als alles normaal verloopt hebben we volgende week ook onzen Boonaert aan de start en da's toch ook al een bijzonder wezen op zichzelf :-) graptjen he 

Verslag Kiermes Riesegemrit -24/9

24 september was een prachtige nazomerdag en de voormiddag ervan werd door de Pruine Proeken benut om een kermisrit door het landelijke, schilderachtige Ressegem te maken. Parcoursbouwer van dienst was ondervoorzitter Tom Bidon, die mening schoolbroekske versleet in de plaatselijke dorpsschool. Daarnaast was hij enkele jaren actief voetbalist bij het plaatselijke SV Ressegem en zoals we Tom kennen, was hij ook niet vies van enig drankgebruik in de lokale horecazaken. Jaarlijks neemt hij dan ook met graagte deel aan de maandagactiviteit van kermis Ressegem: de zielmesse. Om toch een beetje calorieën te verbranden vooraleer hij zich in den drank zou gooien werden we door hem vergast op een ritje van ongeveer 25 km door, op, onder en langs alle kouterbaantjes en wegeltjes die Ressegem rijk is.

Om hem hierbij te steunen kreeg hij gezelschap van de heren Iwan, Rudi, verslaggever, David en de kornuiten van de Coessens, zijnde Hans en Koen. Met zeven en onder een stralende herfstzon werd koers gezet richting het dorp der dorpen. Een eerste keer werd het grondgebied verlaten toen we langs het befaamde Schapenbrugske richting Woubrechtegem reden. Onze gids Tom besloot niet tot aan het Heilig Hartplein te rijden maar een wegeltje eerder af te slaan. Prachtig idee, ware het niet dat dit baantje uitkomt op een iets breder stuk waar sinds jaar en dag een witte camionette het pad compleet verspert. Ook deze keer dus: we overdrijven niet als de ruimte die vrij was naast die werkbolide slechts een goeie 20 cm was. Voldoende om er als volwassen manspersoon langs te geraken ( alhoewel bij sommigen de bierpens toch voor enige hinder zorgde ) maar onmogelijk om er met de mtb-fiets langs te geraken. Tenzij ... je de fiets op zijn kop zet en het stuur onder de wagen door manoeuvreert. Zo gezegd, zo gedaan en na enig gestuntel en verlies van een bidon konden we onze tocht verder zetten.

Het moet gezegd, Tom heeft alles uit deze deelgemeente gehaald wat er te halen viel maar na het oponthoud en door de vele kleine en soms bijna ondoordringbare wegeltjes en paadjes hadden we na een uur slechts twaalf kilometer afgelegd. Tijd voor actie denkt men dan maar dat was buiten David gerekend. Hij kreeg bij de altijd spectaculaire doortocht van den Aaigemschen bos af te rekenen met een lekke band. Hierdoor was onzen tussenstop in de voor de gelegenheid geplaatste tent van de gezinsbond wel een vergelijking met den nmbs waardig. Net zoals de meeste P-treinen en omnibussen richting Zottegem/Oudenaarde arriveerde ons PruineProekentreintje aan het tussenstation met drie kwartier vertraging. We lieten het niet aan ons hart komen en onder een aangename temperatuur genoten we van één of meerder drankjes. 

Na deze welkome verpozing werden de resterende kilometers afgehaspeld en traditioneel maakten we ons op voor de eindsprint.  Bij het indraaien van het laatste stuk onverhard, aan het ouderlijk huis van ( het tot hiertoe nog niet deelnemende ) lid Andy C werd het tempo opgedreven om het - even plots als het gekomen was - gevoelig te doen dalen. Toen we bij wijze van spreken de eindstreep al konden zien liggen, was het uiteindelijk uw verslaggever ( wie anders? ) die een tempoversnelling plaatste. Tom, die er op dat moment net naast reed, reageerde gepast en pakte toen uit met een zelden gezien manoeuvre: hij reed ondergetekende als het ware de berm in, zodat deze genoodzaakt was in de remmen te gaan. Van deze duidelijke obstructiefout maakten David, Hans en Koen gebruik om in deze volgorde naar het podium te snellen. Na deze korte maar intense tocht werd nog nagenoten van het zonnetje en de abdijbieren op het terras van café Torenhof en ging elkeen tevreden naar huis.

Speciale dank aan onze uitpijler van dienst, Tom, om een leuke rit te organiseren op een oppervlakte van een zakdoek groot. Hadden we al die wegeltjes in onze tienerjaren gekend was onze kans om een Ressegemse deerne eens goe binnen te draaien veel groter geweest :-)