zaterdag 31 december 2011
maandag 26 december 2011
De Pruine Proeken naar Music For Life - Glazen Huis in Leuven
Het evenement van het jaar !! Dat is zo voor Studio Brussel en voor alle mensen van goede wil die het goede doel steunen. En dat is ook wel een beetje zo voor de leden van de Pruine Proeken. Drie jaar geleden trokken we onze stoute (sneeuw)schoenen aan om met de mountainbike sneeuw en ijs te troseren en in alle vroegte van ons (gewezen club-)lokaal in Grotenberge naar het Glazen Huis in Gent te rijden. We hoeven het niet meer te zeggen: het was een succes. Het jaar erna werd deze actie dus herhaald en waar we dachten dat het qua weer niet slechter kon dan 2008, waren de weersomstandigheden in 2009 nog helser. Apocalyptische toestanden tijdens de rit naar Gent zorgden ervoor dat diegenen die erbij waren hier binnen tientallen jaren tegen de kleinkinderen nog over zullen spreken zoals nen oudstrijder het verhaal brengt over den Groten Oorlog.
Vorig jaar verkaste het Glazen Huis naar Antwerpen, en de Pruine Proeken, zij verhuisden mee. Vanuit Melsele werd door onze ondervoorzitter een rit uigestippeld langs het BK veldrijden-parcours op t strand van St Anneke, dwars door de tunnel onder t Schelde en langs de vitrines van het Schipperskwartier naar de Groenplaats. Hoeft het nog gezegd dat ook deze editie met sneeuw bedekt was?
En nu dus: de (voorlopig) laatste editie van het Glazen Huis langs de drie steden van de actie. Op zondag, onze zondag dus, stond het Glazen Huis op het Martelarenplein in Leuven. Voor ons was dit een nieuwe lokatie maar ook hier maakten wij geen probleem van. Onze rit werd gekruid met een oversteek van de wereldberoemde festivalweide van Rock Werchter in de gelijknamige gemeente.
Jammer genoeg was de interesse bij onze leden dit jaar ietwat teleurstellend. Met zes leden stonden we aan de start op het kerkplein in Herzele: Bart B, Wim C, Rob DP, verslaggever, Joris en ... iemand die onbekend wenst te blijven ( om gegronde redenen ). Deze nobele onbekende had voor ons een tochtje van ongeveer 30 km uitgestippeld door het Hageland en met een toeristische lus door het mooie oude centrum van Leuven. Deze zes kornuiten kregen gezelschap van Annelies, eega van verslaggever, en zij zou de rol van ploegleider – bevoorrader op zich nemen.
Langs rustige wegen en met de Dijle als stille metgezel trok het gezelschap richting de festivalweide van Werchter. Waar begin juli dranktenten en hotdogkraampjes staan, staat nu, eenzaam en alleen, Annelies met de Pruine volgauto en met een fles Jägermeister. Met uitzicht op een kale weide waar Eddie Vedder, Dave Grohl en andere Michael Stipe's het beste van zichzelf hebben gegeven, dronken wij ons moed in om kort nadien met de bike zelf het festivalterrein te dwarsen.
Langs de ticketcontrole, de Proximusstand en de Humostand (of toch het gras waarop die staan) konden we zonder problemen of ambras met de security backstage gaan ( alle, rijden ) om achteraan het terrein een modderige veldstrook te vinden. De vedetten muzikanten moeten dus ook door de modder ploeteren , tenzij ze daar in de zomer een rode loper leggen :-)
We hadden het kunnen vragen aan Moby, die we daar in de velden al joggend zijn tegengekomen, maar we waren te verbaasd en het weer was er ook niet beter op geworden om nog s te stoppen. Waar andere jaren sneeuw onze metgezel was ( deze keer zagen we enkel wat wit poeder hier en daar liggen ) kregen we deze keer een hagelbui als compagnon.
Uiteindelijk werd het droger en konden we de Leuvense Vaart begroeten die ons de weg naar Leuven zou wijzen. We passeerden Lusine, het restaurant van Jeroen Meus maar de Jerre was nog nie open en Annelies had ondertussen gemeld dat ze reeds aan het Glazen Huis stond en onze fles zwaar aan t worden was. na een fotoreportage aan de Inbev-fabriek kwamen we uiteindelijk ook het Martelarenplein opgereden.
Na de nodige mutsjes te hebben gekocht en zo het goede doel te hebben gesteund, genoten we nog van het dakconcert van Emeli Sandé, namen wa fotookes voor de gazet en dronken we nog iets in café Den Brosser op de Oude Markt van Leuven. Ondertussen was het al Balgemschen noene ( voor de onwetenden: reeds na 13 uur ) en keerden we terug richting Rotselaar. We namen er nog een bergske in Leuven bij als degustief en langs de Vaart zat de snelheid er goed in. De Pruine Proeken zouden de Pruine Proeken niet zijn als ook in deze rit niet aan de ritoverwinning werd gedacht. Toen Joris en Rob een plasstop moesten houden ( van zenuwachtigheid ?? ) nam "de man die onbekend wenst te blijven" het commando over en was de trein vertrokken. De eerstvolgende machinist was uw verslaggever maar toen Bart en Wim aan kop van de koers kwamen werd duidelijk dat deze twee protagonisten weer zouden uitmaken wie zou winnen. Maar enkele honderden meter voor de aankomst kwamen onze twee zeikerds als razende honden vooraan terug aansluiten.
En nu wordt het moeilijk ( want verslaggever zag de finish nie ): volgens mijn bescheiden mening won Wim Coessens deze Music for Life-rit en streden Bart en Joris voor zilver en brons ( of omgekeerd ).
Na een verkwikkende douche en een stevige maaltijd keken de Pruine Proeken tevreden terug op hun jongste avontuur en in stilte hopen ze dat er weldegelijk een vervolg word gebreid aan deze actie voor het goede doel. Wij zullen er dan terug bij zijn, maar hopelijk kunnen we dan in iets groter getale aanwezig zijn, want de geringe opkomst was toch wel een ( klein ) smet(je) op de feestvreugde.
Met sportieve groeten
De verslaggever
zaterdag 24 december 2011
Verslag IBT MTB St L Houtem – 11 dec 2011
Op deze herfstdag kon men aan de voetbalkantine van Eendracht Houtem vier Pruine Proeken aan den einder ontwaren: uw verslaggever en Bart Boonaert kregen gezelschap van Hans en Bjorn. Bovendien konden we ook rekenen op het gezelschap van Kristof Beke, een vertrouwd gezicht voor allen die des zomers op de koersfiets kruipen en dit het liefst doen in de compagnie van de Herzeelse Flandriens.
Hans nam ons groepje op sleeptouw en in het spoor van de zusjes Debbaut ( bekend wielergeslacht en rijdend bij de dames – Elite ) zat het tempo er onmiddellijk in. Was Hans gefixeerd door het achterwerk van de zusjes? Of was hij gewoon in een supervorm? Het ging in elk geval goed vooruit en uw verslaggever en Bjorn waren al lang blij dat ze hun wagonnetje achteraan konden aanhaken.
Ook gastrijder Kristof bleek over een goede ( door het voetbal opgebouwde ) conditie te beschikken en kon net zoals vice-kampioen Bart probleemloos volgen.
Tot hier het positieve nieuws over deze tocht. Inhoudelijk was dit immers gene vetten: op een paar honderd meter omleiding na, werd gewoon de Blosoroute van Houtem gevolgd. Uw verslaggever had deze enkele weken eerder al gereden en had zich toen al geërgerd aan de manier waarop het plaatselijke gemeentebestuur met de grove borstel ( en kilo’s asfalt ) door de Houtemse velden is getrokken om subsidies te ontvangen. De combinatie van dit gemolesteerde parcours met het weinig creatieve uitstippelen van de tocht maakt dat eigenlijk enkel het gezelschap deze rit aangenaam maakte.
Desalniettemin moesten verslaggever en Bart bij de bevoorrading de andere kornuiten uitwuiven: een nakende geboorte en een jarige schoonmoeder zorgden er voor dat we met ons tweeën om 11 uur en met 30 km op de teller een einde maakten aan deze rit. Daardoor kunnen we u dus ook geen uitslag van de sprint meedelen, als die er al is geweest. Indien wel, is deze steeds welkom via een reactie op dit verslag.
donderdag 24 november 2011
Verslag Bloso St L Houtem 21/11/2011
Op deze frisse maar alweer droge zondagmorgen kampten we met een laagterecord in dit lopende baggerseizoen. Naast uw verslaggever stonden enkel Koenraad, Wim en David kou te lijden op het kerkplein van Herzele. De Blosorit van Sint Lievens Houtem stond deze keer op het programma, goed voor zo 34 km mountainbikeplezier. In rechte lijn werd het startpunt van onze rit opgezocht: bovenaan de brug van de trambaan en langs de gekende kouterwegel naar het gehucht Cotthem werden de eerste kilometers tegen een aardig tempo afgewerkt. Bij het buiten rijden van Cotthem werden we echter met onze neus op de feiten gedrukt: het gemeentebestuur van St L Houtem heeft blijkbaar beslist de rode loper uit te rollen voor de plaatselijke boeren. Waar vroeger de mountainbiker en wandelaar kon genieten van menig onverhard wegeltje is er nu geopteerd om de boeren met hun traktors en andere landbouwmachines te verwennen met betonwegels. Twee betonstroken met in het midden ruwe gravéstenen zijn in de plaats gekomen van onze geliefde zandstroken, modderpoelen en baggerwegels. Om het kort te houden, beste lezer, de blosoroute van Houtem heeft al zijn charme verloren en is de naam "mountainbikeroute" niet meer waardig.
In dit korte verslag kunnen we u nog meegeven dat we halfweg gezelschap kregen van Bruno, een collega van onze geblesseerde ondervoorzitter Tom, en één van diens maten. Het was aangenaam om s een praatje te doen en ze zorgden ervoor dat ons tempo nog wat opgedreven werd, maar uiteindelijk namen ze ons wel op sleeptouw de verkeerde weg op. Waar we eens moesten twijfelen of we links of rechts aan een pleintje moesten, volgden we het duo van de streek en zaten we opeens op de route van Wetteren. Op dat deel kwamen we geen nieuw aangelegde betonwegen tegen, dus misschien moeten we maar s proberen om die route te rijden.
Geven we u voor de volledigheid toch nog een klein verslag van de ritoverwinning. Aangezien we onze fictief getrokken eindstreep reeds overschreden hadden bij de start wist iedereen waar het kon en zou gebeuren. Maar door een onverwachte passage door een Houtems bos was er op de Trambaan al een kloofje tussen Wim en Koenraad en David en ondergetekende. Wim trok fors door maar bleef achterom kijken zodat Koenraad de leiding overnam op slechts enkele tientallen meter van de aankomst. Maar toen verslaggever zijn alomgekende tempoversnelling plaatste, trok Wim nog wat steviger door en won hij voor de zoveelste keer op een indrukwekkende en oververdiende overwinning.
Sportieve groeten
In dit korte verslag kunnen we u nog meegeven dat we halfweg gezelschap kregen van Bruno, een collega van onze geblesseerde ondervoorzitter Tom, en één van diens maten. Het was aangenaam om s een praatje te doen en ze zorgden ervoor dat ons tempo nog wat opgedreven werd, maar uiteindelijk namen ze ons wel op sleeptouw de verkeerde weg op. Waar we eens moesten twijfelen of we links of rechts aan een pleintje moesten, volgden we het duo van de streek en zaten we opeens op de route van Wetteren. Op dat deel kwamen we geen nieuw aangelegde betonwegen tegen, dus misschien moeten we maar s proberen om die route te rijden.
Geven we u voor de volledigheid toch nog een klein verslag van de ritoverwinning. Aangezien we onze fictief getrokken eindstreep reeds overschreden hadden bij de start wist iedereen waar het kon en zou gebeuren. Maar door een onverwachte passage door een Houtems bos was er op de Trambaan al een kloofje tussen Wim en Koenraad en David en ondergetekende. Wim trok fors door maar bleef achterom kijken zodat Koenraad de leiding overnam op slechts enkele tientallen meter van de aankomst. Maar toen verslaggever zijn alomgekende tempoversnelling plaatste, trok Wim nog wat steviger door en won hij voor de zoveelste keer op een indrukwekkende en oververdiende overwinning.
Sportieve groeten
Bestelling kledij
Beste Pruine Proekers,
Leden die ons wekelijks tijdens onze baggerwerken vergezellen en toch nog geen unieke PP-uitrusting hebben (maar dit wel willen) hoeven het volgende te doen en dit vóór maandag 5 december 2011.
De 10 geboden :
1. U begeeft zich naar Emyco/Dolcini gelegen te 9550 Herzele, Provincieweg 298
2. U stelt zich bij het binnenkomen vriendelijk voor als lid van de Pruine Proeken
3. U vraagt of u kledij mag passen om uw maten door te geven bij uw bestelling
4. U doet uw bestelling voor de Pruine Proeken
5. U verlaat vervolgens het etablissement met een glimlach en een goededag
6. U stelt ofwel Koen VDB ofwel Tom DP zo snel mogelijk in kennis van uw bestelling
7. U wacht vervolgens af tot u dient te betalen voor uw bestelling
8. Bij vraag tot betaling voert u deze direct uit
9. U wacht vervolgens opnieuw af tot uw bestelling gefabriceerd wordt
10. U ontvangt, na betaling en contactname, uw kledij
Openingsuren en info vindt U op de site van Emyco/Dolcini
http://www.doltcini.be/
Met vriendelijke groeten
Leden die ons wekelijks tijdens onze baggerwerken vergezellen en toch nog geen unieke PP-uitrusting hebben (maar dit wel willen) hoeven het volgende te doen en dit vóór maandag 5 december 2011.
De 10 geboden :
1. U begeeft zich naar Emyco/Dolcini gelegen te 9550 Herzele, Provincieweg 298
2. U stelt zich bij het binnenkomen vriendelijk voor als lid van de Pruine Proeken
3. U vraagt of u kledij mag passen om uw maten door te geven bij uw bestelling
4. U doet uw bestelling voor de Pruine Proeken
5. U verlaat vervolgens het etablissement met een glimlach en een goededag
6. U stelt ofwel Koen VDB ofwel Tom DP zo snel mogelijk in kennis van uw bestelling
7. U wacht vervolgens af tot u dient te betalen voor uw bestelling
8. Bij vraag tot betaling voert u deze direct uit
9. U wacht vervolgens opnieuw af tot uw bestelling gefabriceerd wordt
10. U ontvangt, na betaling en contactname, uw kledij
Openingsuren en info vindt U op de site van Emyco/Dolcini
http://www.doltcini.be/
Met vriendelijke groeten
dinsdag 15 november 2011
Verslag Bosveldtocht Geraardsbergen 7 november 2011
Deze keer nog eens een ritje op verplaatsing. Waar we andere jaren dan al blij mochten zijn als we na de rit een kaartje konden leggen ( voor de goei verstaanders: als we met vier waren ) mogen we nu een achttal Pruine Proekskes en semi-leden aan de startlijn verwelkomen. Waren er bij op deze mooie zondag: Joris, Bart, verslaggever en Wim in het schitterende bruinwitte tenueke, Joao, Lieven, Hans en Bjorn hadden dan weer één of ander schreeuwlelijk tenueke aan.
We stonden dus in Geraardsbergen aan de start en dan is het ook logisch dat we al de eerste hectometers mochten klimmen. Het tempo werd niet alleen gedrukt door het overwinnen van de hoogtemeters maar ook door het oponthoud door de opvallend talrijke opkomst van mountainbikers.
Wij kozen in deze rit voor de tussenafstand, zijnde 38 km en een blik op een infoblaadje aan de start leerde ons dat we 535 hoogtemeters moesten overwinnen. Die meters haalden we zeker niet rond recreatiepark De Gavers alwaar we enkele kilometeres rond de plaatselijke visvijver moesten rijden. Daar was weinig spannends aan maar toch was er even opwinding toen Hans even niet aan het opletten was en hij bijna een plaatselijke marginaal-kampingbezoeker ging opscheppen.
Na deze eerste tien vrij vlakke kilometers mochten we ons toch zoetjesaan opwarmen aan het hoofdgerecht van deze rit: de Bosberg.
Deze bult, die volgend jaar uit de Ronde wordt gezwierd en een hoofdrol speelde in menig tooggesprek, moest drie keer worden beklommen: twee keer via een onverharde zijflank en één keer via de bekende kinderkopjes uit "de koers". We konden ons gezelschap op dit bergje al eens taxeren: vooral Bart etaleerde zijn uitstekende conditie en mocht gerust naast die twee andere klasbakken Joris en Wim in de rangorde staan. Onze favorieten voor het podium vandaag waren eigenlijk daar al gekend. Uw verslaggever zelve overleefde de eerste beklimming van de zijflank vrij goed maar kreeg geen tijd om te recupereren en liet de groep rijden in de afdaling naar de Bosberg, de betegelde versie dus.
Na een drukke bevoorrading ( die blijkbaar twee keer werd gebruikt door de renners die de lange afstand reden ) konden we de laatste kilometers aanvatten en daarin zou het venijn in de staart zitten. Dat andere monument dat uit De Ronde is geschrapt, zijnde De Muur lag nog op ons te wachten. Iedereen was het er over eens dat deze Oostvlaamse steenpuist een mooie aankomst zou zijn voor ons Pruine Proeken-wedstrijdje en een verdiende winnaar zou opleveren.
We stonden dus in Geraardsbergen aan de start en dan is het ook logisch dat we al de eerste hectometers mochten klimmen. Het tempo werd niet alleen gedrukt door het overwinnen van de hoogtemeters maar ook door het oponthoud door de opvallend talrijke opkomst van mountainbikers.
Wij kozen in deze rit voor de tussenafstand, zijnde 38 km en een blik op een infoblaadje aan de start leerde ons dat we 535 hoogtemeters moesten overwinnen. Die meters haalden we zeker niet rond recreatiepark De Gavers alwaar we enkele kilometeres rond de plaatselijke visvijver moesten rijden. Daar was weinig spannends aan maar toch was er even opwinding toen Hans even niet aan het opletten was en hij bijna een plaatselijke marginaal-kampingbezoeker ging opscheppen.
Na deze eerste tien vrij vlakke kilometers mochten we ons toch zoetjesaan opwarmen aan het hoofdgerecht van deze rit: de Bosberg.
Deze bult, die volgend jaar uit de Ronde wordt gezwierd en een hoofdrol speelde in menig tooggesprek, moest drie keer worden beklommen: twee keer via een onverharde zijflank en één keer via de bekende kinderkopjes uit "de koers". We konden ons gezelschap op dit bergje al eens taxeren: vooral Bart etaleerde zijn uitstekende conditie en mocht gerust naast die twee andere klasbakken Joris en Wim in de rangorde staan. Onze favorieten voor het podium vandaag waren eigenlijk daar al gekend. Uw verslaggever zelve overleefde de eerste beklimming van de zijflank vrij goed maar kreeg geen tijd om te recupereren en liet de groep rijden in de afdaling naar de Bosberg, de betegelde versie dus.
Na een drukke bevoorrading ( die blijkbaar twee keer werd gebruikt door de renners die de lange afstand reden ) konden we de laatste kilometers aanvatten en daarin zou het venijn in de staart zitten. Dat andere monument dat uit De Ronde is geschrapt, zijnde De Muur lag nog op ons te wachten. Iedereen was het er over eens dat deze Oostvlaamse steenpuist een mooie aankomst zou zijn voor ons Pruine Proeken-wedstrijdje en een verdiende winnaar zou opleveren.
Door de singletracks en het grote aantal mtb'ers die daar tegelijkertijd aankwamen was het soms een kwestie van net op tijd een tragere rijder of rijdster voorbij te steken of het gat was gevallen en dat is ook in ons groepje voorgevallen. Opeens was een viertal er vandoor: Joris, Wim, Hans en Joao ( er moet gezegd: hoe beter de conditie, hoe minder kans dat je komt vast te zitten achter trager verkeer, het was dan ook geen toeval dat net zij de dans der traagheid ontsprongen ) Hans kon kort daarna zijn tocht naar de overwinning verder zetten en daarachter kwam het drietal dat de strijdbijl reeds begraven had. Onder andere Lieven was hierbij terug te vinden maar die had in de dagen die vooraf gingen aan deze rit al heel wat kilometers versleten tijdens zijn opbouwfase voor een nieuw competitie-wegritseizoen.
U krijgt dus de beschrijving van de slotklim uit tweede hand: bij het opdraaien van de Muur had Joris een kleine voorsprong op het tweetal Wim en Bart en het was deze laatste die de sprong naar de leider waagde. Hij ging, kwam, zag en overwon op dusdanige manier dat Joris deemoedig het hoofd boog en met respect zijn meerdere erkende. Wim kwam als derde boven met Joao in zijn zog en Hans had nog een ferme remonte in huis en kwam nog dichtbij dit tweetal. Niet lang daarna kwamen ook Bjorn, verslaggever en Lieven boven op de muur.
Door de drukte kozen we deze keer niet voor de kantine die als eindstreep diende maar zochten we ons heil in een plaatselijk dorpscafeetje in Idegem dorp, waar den drank nog goedkoop is en het volk mekander nog kent en gerust laat. Wij laten u bij deze ook gerust en beloven u dat het volgende verslag niet lang op zich zal wachten. Verslaggever is namelijk van plan om zijn week achterstand in te halen.
Sportieve groeten
woensdag 9 november 2011
Verslag MTB Herdenkingsrit Tom De Pelecijn
Dit verslag komt met tien dagen vertraging op onze blog, beste lezer, maar dat heeft een goeie reden. We reden op 30/1O een herdenkingsrit Tom De Pelecijn omdat onze sympathieke ondervoorzitter vanaf deze zondag enkele maanden niet kan meerijden met ons mountainbikeclubje. Tom zou de donderdag daarop ( 3 november ) geopereerd worden aan zijn schouder, om de kwalijke gevolgen van een arbeidsongeval teniet te doen. Onze herdenkingsrit was dan ook bedoeld als een eerbetoon aan Tom, waarbij hij figuurlijk met ons zou meerijden. De rit zou de plaatsen aandoen die belangrijk zijn of geweest zijn in het leven van Tom voor zijn operatie.
Maar wat als Tom deze complexe operatie in het slachthuis, pardon, ziekenhuis van Zottegem niet zou overleven ? Is er dan wel sprake van een herdenkingsrit ??? Spreken we dan niet van een In Memoriam De Pelecijn VTT of een RIP TOM ritje ??? Dat, en dus enkel dat, is de reden dat we gewacht hebben met dit verslag tot we zeker waren dat Tom het operatiekwartier gezond en wel verlaten had. Tom heeft nog last van het opengesneden vlees en het nieuwe schoudergebraad maar we verheugen ons nu al op de dag dat hij onze rangen opnieuw komt vervoegen. Veel sterkte en een goed herstel toegewenst ondervoorzitter. Speciaal voor u deze fotomontage:
Tom werd geboren in het gezegende jaar 1975 in deze ouderlijke woning
En ging naar t school in t kloosterken van Riesegem.
na t scholeke stak hij deugnieterij uit op het lokale basketbalpleintje. Naar t schijnt zou hij daar ook ontdekt hebben dat meiskes best interessant kunnen zijn :-)
Op sportief vlak was Tom een begenadigd voetbaldier: bij Livinus Houtem werd hij als groot talent bestempeld en hij zou er zeker nog op een foto prijken in de kantine, ware het niet ... dat er van t voetbalplein en kantine niks meer overschiet. De club ging in vereffening toen het jonge raspaardje Tom DP transfervrij andere oorden opzocht.
Het voetbalplezier moest echter wijken voor het vrouwelijk schoon: en de schoonste van allen was/is zijn deerne Karolien geworden. Zij zorgde voor een gesmaakt onthaal ten huize De Pelecijn en vergastte de deelnemende Pruine Proeken op een natje en een droogje.
En de opvolging is verzekerd: de kleinsten De Pelecijn, Tibe, aanschouwde de gespierde lichamen en de stalen rossen van de renners en liet al weten binnen enkele jaartjes mee aan de start te staan van een PP baggerseizoen.
Het leven is niet alleen zuipen, kindjes maken en velooke rijden maar er moet ook af en toe gewerkt worden, en daarom werd ook de fabriek bezocht waar Tom werkt. We hadden graag kennis gemaakt met zijn ploegmaat en zijn werkmakkers maar twas blijkbaar schafttijd en we konden niemand strikken.
Het was een aangename rit die werd afgesloten met een eindsprint waarbij iederen gebrand was om te winnen. De winnaar van deze klassieker werd David Bauwens die het in een spannende tweestrijd kon halen van Vincent. Bjorn nam het brons mee naar huis. Maar de bloemekees, die werden opgedragen aan Tom, de immens geliefde ondervoorzitter.
Tom werd geboren in het gezegende jaar 1975 in deze ouderlijke woning
En ging naar t school in t kloosterken van Riesegem.
na t scholeke stak hij deugnieterij uit op het lokale basketbalpleintje. Naar t schijnt zou hij daar ook ontdekt hebben dat meiskes best interessant kunnen zijn :-)
Op sportief vlak was Tom een begenadigd voetbaldier: bij Livinus Houtem werd hij als groot talent bestempeld en hij zou er zeker nog op een foto prijken in de kantine, ware het niet ... dat er van t voetbalplein en kantine niks meer overschiet. De club ging in vereffening toen het jonge raspaardje Tom DP transfervrij andere oorden opzocht.
Het voetbalplezier moest echter wijken voor het vrouwelijk schoon: en de schoonste van allen was/is zijn deerne Karolien geworden. Zij zorgde voor een gesmaakt onthaal ten huize De Pelecijn en vergastte de deelnemende Pruine Proeken op een natje en een droogje.
En de opvolging is verzekerd: de kleinsten De Pelecijn, Tibe, aanschouwde de gespierde lichamen en de stalen rossen van de renners en liet al weten binnen enkele jaartjes mee aan de start te staan van een PP baggerseizoen.
Het leven is niet alleen zuipen, kindjes maken en velooke rijden maar er moet ook af en toe gewerkt worden, en daarom werd ook de fabriek bezocht waar Tom werkt. We hadden graag kennis gemaakt met zijn ploegmaat en zijn werkmakkers maar twas blijkbaar schafttijd en we konden niemand strikken.
Het was een aangename rit die werd afgesloten met een eindsprint waarbij iederen gebrand was om te winnen. De winnaar van deze klassieker werd David Bauwens die het in een spannende tweestrijd kon halen van Vincent. Bjorn nam het brons mee naar huis. Maar de bloemekees, die werden opgedragen aan Tom, de immens geliefde ondervoorzitter.
woensdag 26 oktober 2011
Verslag Kwakkelroute 23/10/11
Welkom terug liefste kijkbuiskinderen :-)
Vorige week werd u onthouden van een verslag na onze rit MTB Van Eyck in Ninove. Dit had een bijzondere reden: al enkele jaren trachtten wij met de Pruine Proeken het samen uit-samen thuis principe te hanteren. Iedereen krijgt de mogelijkheid om op een technisch stuk, een baggerpassage of een klim zijn kunnen te tonen maar nadien wordt van de "krak" in kwestie verwacht dat hij zijn tragere soortgenoten opwacht. Uiteraard blijft onze traditionele eindsprint een uitzondering op de regel: op 2 à 3 kilometer van het einde moet en zal een plaats in de top drie uw doel, uw levensbestemming, zijn en wordt niets of niemand ontzien :-)
Helaas werd op deze regel zwaar gezondigd. Ik verklaar mij nader :
In Ninove waren we met veertien ( Tom, Rob, Joris, Vinny, Petit, Kleinen, Chris, Verslaggever, Koenraad, Mezel, Wim en gastrijders Petit, Danny Baeyens en Andy Meuleman. Boonaert reed samen met zijn maat Luc ) en van bij de start was de samenhorigheid ver te zoeken. Iedereen kroop in het (snelle) wiel van gewezen profrenner Danny maar dit was voor sommige jongens al iets van het goede teveel. Na een ( te lange ) tussenstop was het hek echter helemaal van de dam: bepaalde jongens zagen na de rustpauze niemand van de oorspronkelijke troep terug en reden al die kilometers moederziel alleen. Uw verslaggever mocht van geluk spreken dat hij toch van Tom nog enige hulp mocht ontvangen bij de mechanische pech die hem op ruim 12 km van het einde parten speelde. Al de anderen waren ribbedebie en dachten dat ze in de cyclocross van Hamme-Zogge reden. Stelt u zich voor dat iemand was gevallen en met lichamelijke schade niet verder kon ?? U begrijpt dan ook wel dat verslaggever het ook niet nodig vond ( en nog vindt ) dat een eventuele ritoverwinning en dito verslag mee te geven.
Tijd om te herbronnen dus, en hoe kan dat beter door de week erop een Kwakkelroute te organiseren. Een eerbetoon aan Belgisch kampioen Pruine Proeken 2010 Wim C. Ook nu weer was de belangstelling groot: uw verslaggever zag Tom, Wim, Hans, Koenraad, Roel, Bart, Joris en Vinny naar het clublokaal ad interim, de Rio in Leeuwergem, komen. Waar verondersteld werd dat Wim zich van zijn taak gekweten had en ons een mooi uitgestippeld parcours had uitgetekend, kwam bedrogen uit. Al snel leek dit meer een improvisatieritje te worden waarvan slechts één zaak vastlag: de tussenstop. Gelukkig kunnen we op zo een moment beroep doen op ondervoorzitter Tom die op basis van zijn terreinkennis met het nodige mountainbikeplezier voor de pinnen kan komen. Plezier was er iets minder na een tweetal kilometer toen Hans en Koenraad onzacht in aanraking kwamen met de straatstenen aan de Bevegemse Vijvers. De nieuwe broek van Hans mocht al direct een oorlogssouvenir ontvangen.
In Lierde toverde Tom nog een wit konijn uit zijn broek, al was het eerder een kudde koeien. Blijkbaar is daar ook een Alpenweide ( bekend begrip voor zij die de Herdermarathon reden ) die, mits het overbruggen van wat prikkeldraad en slalompaaltjes, de nodige fun garandeerde. Toen we een eind verder ook het kabouterpad mochten beklimmen werd het genot er nog groter op. Deze uitdaging werd vlot genomen door de Pruine Proekskes, enerzijds door de gestegen form van de coureurs, anderzijds door de droge en dus goed berijdbare hindernis zelve.
Er waren al heel wat kilometers afgelegd toen we eindelijk aan café De Kwakkel in Velzeke aankwamen. Op het rokersterras werd met een speciale cola of een speciaal biertje al eens teruggeblikt op wat overwonnen was En werd al eens flink geloerd wie nog goed zat en wie al wat aftakelingsverschijnselen vertoonde. Uiteindelijk zouden we van hier uit recht op ons einddoel afgaan: op de kasseien van de Lippenhovestraat namen Joris en uw verslaggever het heft in handen en bij het verlaten van deze legendarische strook was een kloof ontstaan tussen de kopgroep en enkele achterblijvers. Voornaamste slachtoffer bleek de man te zijn die zijn laatste rit van het jaar reed: Tom Bidon en zijn halfplatte voorband zagen de vogels vliegen én de ondervoorzitter zag diezelfde vogels ook het verkeersreglement overtreden ( voor meer info moet u bij hem zijn, ik zag niks verkeerd :-) ) Met de klim van het kasteel van Leeuwergem richting kerk van datzelfde boerengat streden nog vijf PP'ers om de zegepraal: Joris trok ten strijde, Roel, Hans, Koenraad en verslaggever volgden op enkele meters. Joris ging vlotjes naar een nieuwe overwinning en uw verslaggever nam revanche voor de week ervoor door in de laatste bocht nog drie metgezellen voorbij te gaan. Dit tot grote consternatie van Roel die zijn beklag zal doen bij de wedstrijdcommissie. Uiteindelijk werd op het zonnig terras van Mario de strijdbijl begraven en mochten we terugblikken op een heel leuke rit met een aangenaam weertje en dito gezelschap. Meer van dat please !!!
Vorige week werd u onthouden van een verslag na onze rit MTB Van Eyck in Ninove. Dit had een bijzondere reden: al enkele jaren trachtten wij met de Pruine Proeken het samen uit-samen thuis principe te hanteren. Iedereen krijgt de mogelijkheid om op een technisch stuk, een baggerpassage of een klim zijn kunnen te tonen maar nadien wordt van de "krak" in kwestie verwacht dat hij zijn tragere soortgenoten opwacht. Uiteraard blijft onze traditionele eindsprint een uitzondering op de regel: op 2 à 3 kilometer van het einde moet en zal een plaats in de top drie uw doel, uw levensbestemming, zijn en wordt niets of niemand ontzien :-)
Helaas werd op deze regel zwaar gezondigd. Ik verklaar mij nader :
In Ninove waren we met veertien ( Tom, Rob, Joris, Vinny, Petit, Kleinen, Chris, Verslaggever, Koenraad, Mezel, Wim en gastrijders Petit, Danny Baeyens en Andy Meuleman. Boonaert reed samen met zijn maat Luc ) en van bij de start was de samenhorigheid ver te zoeken. Iedereen kroop in het (snelle) wiel van gewezen profrenner Danny maar dit was voor sommige jongens al iets van het goede teveel. Na een ( te lange ) tussenstop was het hek echter helemaal van de dam: bepaalde jongens zagen na de rustpauze niemand van de oorspronkelijke troep terug en reden al die kilometers moederziel alleen. Uw verslaggever mocht van geluk spreken dat hij toch van Tom nog enige hulp mocht ontvangen bij de mechanische pech die hem op ruim 12 km van het einde parten speelde. Al de anderen waren ribbedebie en dachten dat ze in de cyclocross van Hamme-Zogge reden. Stelt u zich voor dat iemand was gevallen en met lichamelijke schade niet verder kon ?? U begrijpt dan ook wel dat verslaggever het ook niet nodig vond ( en nog vindt ) dat een eventuele ritoverwinning en dito verslag mee te geven.
Tijd om te herbronnen dus, en hoe kan dat beter door de week erop een Kwakkelroute te organiseren. Een eerbetoon aan Belgisch kampioen Pruine Proeken 2010 Wim C. Ook nu weer was de belangstelling groot: uw verslaggever zag Tom, Wim, Hans, Koenraad, Roel, Bart, Joris en Vinny naar het clublokaal ad interim, de Rio in Leeuwergem, komen. Waar verondersteld werd dat Wim zich van zijn taak gekweten had en ons een mooi uitgestippeld parcours had uitgetekend, kwam bedrogen uit. Al snel leek dit meer een improvisatieritje te worden waarvan slechts één zaak vastlag: de tussenstop. Gelukkig kunnen we op zo een moment beroep doen op ondervoorzitter Tom die op basis van zijn terreinkennis met het nodige mountainbikeplezier voor de pinnen kan komen. Plezier was er iets minder na een tweetal kilometer toen Hans en Koenraad onzacht in aanraking kwamen met de straatstenen aan de Bevegemse Vijvers. De nieuwe broek van Hans mocht al direct een oorlogssouvenir ontvangen.
In Lierde toverde Tom nog een wit konijn uit zijn broek, al was het eerder een kudde koeien. Blijkbaar is daar ook een Alpenweide ( bekend begrip voor zij die de Herdermarathon reden ) die, mits het overbruggen van wat prikkeldraad en slalompaaltjes, de nodige fun garandeerde. Toen we een eind verder ook het kabouterpad mochten beklimmen werd het genot er nog groter op. Deze uitdaging werd vlot genomen door de Pruine Proekskes, enerzijds door de gestegen form van de coureurs, anderzijds door de droge en dus goed berijdbare hindernis zelve.
Er waren al heel wat kilometers afgelegd toen we eindelijk aan café De Kwakkel in Velzeke aankwamen. Op het rokersterras werd met een speciale cola of een speciaal biertje al eens teruggeblikt op wat overwonnen was En werd al eens flink geloerd wie nog goed zat en wie al wat aftakelingsverschijnselen vertoonde. Uiteindelijk zouden we van hier uit recht op ons einddoel afgaan: op de kasseien van de Lippenhovestraat namen Joris en uw verslaggever het heft in handen en bij het verlaten van deze legendarische strook was een kloof ontstaan tussen de kopgroep en enkele achterblijvers. Voornaamste slachtoffer bleek de man te zijn die zijn laatste rit van het jaar reed: Tom Bidon en zijn halfplatte voorband zagen de vogels vliegen én de ondervoorzitter zag diezelfde vogels ook het verkeersreglement overtreden ( voor meer info moet u bij hem zijn, ik zag niks verkeerd :-) ) Met de klim van het kasteel van Leeuwergem richting kerk van datzelfde boerengat streden nog vijf PP'ers om de zegepraal: Joris trok ten strijde, Roel, Hans, Koenraad en verslaggever volgden op enkele meters. Joris ging vlotjes naar een nieuwe overwinning en uw verslaggever nam revanche voor de week ervoor door in de laatste bocht nog drie metgezellen voorbij te gaan. Dit tot grote consternatie van Roel die zijn beklag zal doen bij de wedstrijdcommissie. Uiteindelijk werd op het zonnig terras van Mario de strijdbijl begraven en mochten we terugblikken op een heel leuke rit met een aangenaam weertje en dito gezelschap. Meer van dat please !!!
woensdag 12 oktober 2011
Verslag Dwars door Aaigem - 09/10
Op een druilerige zondagmorgen trok uw verslaggever naar domein Steenberg te Erpe-Mere om er de mountainbikerit "Dwars door Aaigem" te rijden. Uiteraard, beste lezer, deed ondergetekende dit niet alleen: maar liefst negen vriendjes Pruine Proeken gingen hem vergezellen: laten we beginnen met een nieuw lid. Rechtstreeks uit de (ondertussen reeds befaamde ) Blue Armada van de Herzeelse Flandriens geplukt, komt Rob De Pelecijn de rangen versterken. Jawel, DE broer van ... ,maar dan enkele jaren jonger, enkele kilo's lichter en met toch nog iet of wa haar op zijn hoofd. Rob bewees zijn kunnen al op een koersfiets en niemand die er aan twijfelde dat hij ook op een mtb zijn streng zal trekken. Rob zag, naast zijn broer, ook de bekende gezichten van collega-flandriens Joris, Bjorn, Chris, Mezel, Wim. Verder mocht hij ook de frisse gezichtjes van Rudi en Hans aanschouwen.
Bij de start opteerden we de 26 kilometer te rijden, aangevuld met de eerste lus van de 42km tocht. Uw verslaggever voelde reeds bij de eerste pedaalslag dat de benen niet meewilden: de term "flanellen" benen werd dan ook snel in de mond genomen. Ook Rudi had last van het ritme dat werd opgelegd maar dat hoeft geen schande te zijn als je weet dat al de anderen al heel wat meer kilometers in hun benen hebben. Uit respect voor het karakter en de persoon van Rudi werd dan ook op gepaste tijden gewacht en toen hij besloot om de extra lus te laten voor wat het was, kreeg hij gezelschap van Mezel die nog met de naweeën kampt van zijn val door het dak.
Over de rit zelf kunnen we het kort houden: de regen van de afgelopen dagen ( en de dag zelf ) maakte dat dit onze eerste echte baggerrit was van het prille seizoen. Waar ondergetekende met zichzelf worstelde en ook Chris en Bjorn naar het einde toe de krachten voelden wegebben, konden we opnieuw genieten van de conditie van Joris, Hans, Wim en Rob. Ook ondervoorzitter Tom blijkt de goeie form te pakken te hebben. Onderweg konden we ook weer genieten van de wekelijkse valpartij. Deze week zorgde Joris voor het spektakel: omdat de goede benen niet konden worden getoond op de weg, besloot hij even de berm op te rijden om dwars door een akker te ploegen. Hier en daar kan je echter een put verwachten in zo 'n akker en jawel hoor, voorwiel in de put, fiets blijft terplaatse en de renner ( Joris dus ) gaat over de fiets en komt in aanraking met de Meerse ondergrond. (NB beelden zeggen meer dan duizend woorden in zo n situatie maar jammer genoeg was geen fotograaf of cameraman in de buurt, dus moet u het met deze opsomming/beschrijving doen. Joris is echter bereid om nog wel eens zo n stunt uit te halen).
Langzaam ging de rit naar zijn einde en net voor we Mere terug binnenreden raapten we ook Rudi en Mezel opnieuw op. Blijkbaar was dit het sein om de befaamde eindsprint in te zetten: onder impuls van Tom ontdeed een viertal zich van de anderen en het waren dan ook Tom, Hans, Joris en Wim die het hazenpad kozen. Verslaggever zat te ver om het schouwspel te bewonderen maar volgens menig wielerkenner zouden Wim en Joris het tot een akkoord hebben gegooid om gezamelijk de eindmeet te behalen. Is dit omdat ze elkaar het wit uit de ogen keken, een tactische zet om nog niet in de kaarten laten te kijken voor het Belgisch Kampioenschap binnen enkele maanden??? Niemand die het weet.
Modder, slijk en regen waren dit keer de kernwoorden maar zoals u weet, beste mountainbikevriend, zijn dit zaken die er wel eens (moeten) bijhoren. Wij hopen u dan ook volgende week (opnieuw) te mogen verwelkomen voor misschien wel een stofferig ritje of een sneeuwrally, u hoort of leest het wel.
Sportieve groeten
PS nieuws van het thuisfront: blijkbaar waren de flanellen benen geen bijverschijnsel van het ( overmatig ) drankverbruik van uw verslaggever maar waren het de eerste ziektekiemen van een griepje, dit ter zijner excuus, voor zover het nodig moeste zijn.
Bij de start opteerden we de 26 kilometer te rijden, aangevuld met de eerste lus van de 42km tocht. Uw verslaggever voelde reeds bij de eerste pedaalslag dat de benen niet meewilden: de term "flanellen" benen werd dan ook snel in de mond genomen. Ook Rudi had last van het ritme dat werd opgelegd maar dat hoeft geen schande te zijn als je weet dat al de anderen al heel wat meer kilometers in hun benen hebben. Uit respect voor het karakter en de persoon van Rudi werd dan ook op gepaste tijden gewacht en toen hij besloot om de extra lus te laten voor wat het was, kreeg hij gezelschap van Mezel die nog met de naweeën kampt van zijn val door het dak.
Over de rit zelf kunnen we het kort houden: de regen van de afgelopen dagen ( en de dag zelf ) maakte dat dit onze eerste echte baggerrit was van het prille seizoen. Waar ondergetekende met zichzelf worstelde en ook Chris en Bjorn naar het einde toe de krachten voelden wegebben, konden we opnieuw genieten van de conditie van Joris, Hans, Wim en Rob. Ook ondervoorzitter Tom blijkt de goeie form te pakken te hebben. Onderweg konden we ook weer genieten van de wekelijkse valpartij. Deze week zorgde Joris voor het spektakel: omdat de goede benen niet konden worden getoond op de weg, besloot hij even de berm op te rijden om dwars door een akker te ploegen. Hier en daar kan je echter een put verwachten in zo 'n akker en jawel hoor, voorwiel in de put, fiets blijft terplaatse en de renner ( Joris dus ) gaat over de fiets en komt in aanraking met de Meerse ondergrond. (NB beelden zeggen meer dan duizend woorden in zo n situatie maar jammer genoeg was geen fotograaf of cameraman in de buurt, dus moet u het met deze opsomming/beschrijving doen. Joris is echter bereid om nog wel eens zo n stunt uit te halen).
Langzaam ging de rit naar zijn einde en net voor we Mere terug binnenreden raapten we ook Rudi en Mezel opnieuw op. Blijkbaar was dit het sein om de befaamde eindsprint in te zetten: onder impuls van Tom ontdeed een viertal zich van de anderen en het waren dan ook Tom, Hans, Joris en Wim die het hazenpad kozen. Verslaggever zat te ver om het schouwspel te bewonderen maar volgens menig wielerkenner zouden Wim en Joris het tot een akkoord hebben gegooid om gezamelijk de eindmeet te behalen. Is dit omdat ze elkaar het wit uit de ogen keken, een tactische zet om nog niet in de kaarten laten te kijken voor het Belgisch Kampioenschap binnen enkele maanden??? Niemand die het weet.
Modder, slijk en regen waren dit keer de kernwoorden maar zoals u weet, beste mountainbikevriend, zijn dit zaken die er wel eens (moeten) bijhoren. Wij hopen u dan ook volgende week (opnieuw) te mogen verwelkomen voor misschien wel een stofferig ritje of een sneeuwrally, u hoort of leest het wel.
Sportieve groeten
PS nieuws van het thuisfront: blijkbaar waren de flanellen benen geen bijverschijnsel van het ( overmatig ) drankverbruik van uw verslaggever maar waren het de eerste ziektekiemen van een griepje, dit ter zijner excuus, voor zover het nodig moeste zijn.
woensdag 5 oktober 2011
Verslag Blauwe Blosoroute Herzele
Voila se, 1 oktober en we zijn hier met ons volgende verslag van een zomerrit. Jawel, net als vorige week mochten we ook nu de zon verwelkomen op onze wekelijkse rit. En de zon was nie alleen, ze had heel wat vriendjes meegebracht. Naast de vertrouwde gezichten Joris, Brusselman, Mezel, Wim en ondergetekende mochten we ook onze Zottegemse kinesist Koen opnieuw verwelkomen. Daar bovenop kregen we drie spiksplinternieuwe leden aan de start: Bjorn Ponnet en Chris Beerens zijn gewaardeerde krachten uit het Herzeelse Flandrienpeleton en zij hebben het plan opgevat om de basisconditie in het winterseizoen te onderhouden bij de Pruine Proekskes. Alvast welkom jongens en natuurlijk aanvaarden we met veel plezier nog meer nieuwe talenten uit de Blue Armada.
Nu we toch internationale termen boven halen is het ook tijd om een compleet nieuw gezicht voor te stellen. Net zoals Cercle Brugge gaan we de Portugese toer op en vanuit het zonnige zuiden kregen wij Joao toebedeeld. Nuja, Joao woont eigenlijk in Erwetegem en is een sympathieke peer uit de kennissen/vriendenkring van Joris. Joao is volop aan het trainen voor een de Senegal Classic, een mountainbiketocht voor het goede doel, zijnde Vredeseilanden. Een deel van zijn training bestaat dus uit een deelname bij de Pruine Proeken. Wij willen Joao nu al inlichten: vooral de nabesprekingen zijn héél intensief en vereisen een goede conditie ( en een brave vrouw/echtgenote ).
Met negen dus, een waar recordgetal waarvoor we al moeten teruggaan naar de jaren stillekes ( de tochten naar t Glazen Huis nie meegerekend ).
Uw verslaggever zag deze rit nog als eentje uit de opbouwfase en had daarom de blauwe Blosorit van Herzele voorgesteld. Nu is deze maar 21 km lang en na een blik op de afgetrainde lichamen van de aanwezige atleten besloot hij eerst een ommetje te maken. Daarvoor werd gebruik gemaakt van het parcours van ons Belgisch Kampioenschap. Door het natte gras en het al even natte maisveld kwamen we op ons vertrouwd terrein en het tempo zat er dan ook goed in. Na de doortocht door het industriepark aan de Rijst kwamen we aan het kantelpunt van ons BK: de klim ( zonder verdere naam ). De weg erheen was lastig ( alweer mais, hier en daar een omgewaaid boomke en dan nog s tengels, tengels, tengels ) maar de klim kon uiteindelijk worden bedwongen, bij de één al vlotter dan bij d' ander. Na een dikke 10 km konden we in St L Esse de blauwe route aanvatten. Langs de deelgemeenten St Antelinks, Steenhuize en Wouwou konden we genieten van het mooie en soms heuvelachtige van onze geboortestreek, ne mens zou er sentimenteel van worden.
Ondertussen waren we wel onze twee helden Andy en Mezel kwijtgespeeld. Zij offerden zich op om op het terras van het Torenhof wa stoelen voor ons bij te houden ( of was er een andere reden ?? ). De rest, met onze nieuwelingen in een glansrol, reed via Wouwou city en Ressegem verder richting aankomst. Langs de kasteeldreef nam Joris het heft in handen, gevolgd door Wim. Uw verslaggever, die van plan was deze strook als eerste op te draaien, mocht het ook deze week op zijn ( te dikke ) buik schrijven en moest uiteindelijk ook zijn voornaamgenoot Koen nog voor zich dulden.
Onder een stralende zomerzon genoten we nog na van deze rit en van de compagnie. Nu we jonge frisse krachten in ons midden hebben en de groep zelfs een internationaal tintje krijgt, staan er ons nog mooie momenten te wachten in dit baggerseizoen ( bagger zal er ooit wel eens van komen zeker? )
Ohja ook dit nog: om multicultureel te zijn zouden we ook graag volgende personen aan de start krijgen:
- een eskimovrouwtje
- ne zelfmoordterrorist ( liefst nen Afghaan )
- een zwoele Zweedse
- de koning van Zwaziland en zijn negenendertig negervrouwkes
Maar als alles normaal verloopt hebben we volgende week ook onzen Boonaert aan de start en da's toch ook al een bijzonder wezen op zichzelf :-) graptjen he
Verslag Kiermes Riesegemrit -24/9
24 september was een prachtige nazomerdag en de voormiddag ervan werd door de Pruine Proeken benut om een kermisrit door het landelijke, schilderachtige Ressegem te maken. Parcoursbouwer van dienst was ondervoorzitter Tom Bidon, die mening schoolbroekske versleet in de plaatselijke dorpsschool. Daarnaast was hij enkele jaren actief voetbalist bij het plaatselijke SV Ressegem en zoals we Tom kennen, was hij ook niet vies van enig drankgebruik in de lokale horecazaken. Jaarlijks neemt hij dan ook met graagte deel aan de maandagactiviteit van kermis Ressegem: de zielmesse. Om toch een beetje calorieën te verbranden vooraleer hij zich in den drank zou gooien werden we door hem vergast op een ritje van ongeveer 25 km door, op, onder en langs alle kouterbaantjes en wegeltjes die Ressegem rijk is.
Om hem hierbij te steunen kreeg hij gezelschap van de heren Iwan, Rudi, verslaggever, David en de kornuiten van de Coessens, zijnde Hans en Koen. Met zeven en onder een stralende herfstzon werd koers gezet richting het dorp der dorpen. Een eerste keer werd het grondgebied verlaten toen we langs het befaamde Schapenbrugske richting Woubrechtegem reden. Onze gids Tom besloot niet tot aan het Heilig Hartplein te rijden maar een wegeltje eerder af te slaan. Prachtig idee, ware het niet dat dit baantje uitkomt op een iets breder stuk waar sinds jaar en dag een witte camionette het pad compleet verspert. Ook deze keer dus: we overdrijven niet als de ruimte die vrij was naast die werkbolide slechts een goeie 20 cm was. Voldoende om er als volwassen manspersoon langs te geraken ( alhoewel bij sommigen de bierpens toch voor enige hinder zorgde ) maar onmogelijk om er met de mtb-fiets langs te geraken. Tenzij ... je de fiets op zijn kop zet en het stuur onder de wagen door manoeuvreert. Zo gezegd, zo gedaan en na enig gestuntel en verlies van een bidon konden we onze tocht verder zetten.
Het moet gezegd, Tom heeft alles uit deze deelgemeente gehaald wat er te halen viel maar na het oponthoud en door de vele kleine en soms bijna ondoordringbare wegeltjes en paadjes hadden we na een uur slechts twaalf kilometer afgelegd. Tijd voor actie denkt men dan maar dat was buiten David gerekend. Hij kreeg bij de altijd spectaculaire doortocht van den Aaigemschen bos af te rekenen met een lekke band. Hierdoor was onzen tussenstop in de voor de gelegenheid geplaatste tent van de gezinsbond wel een vergelijking met den nmbs waardig. Net zoals de meeste P-treinen en omnibussen richting Zottegem/Oudenaarde arriveerde ons PruineProekentreintje aan het tussenstation met drie kwartier vertraging. We lieten het niet aan ons hart komen en onder een aangename temperatuur genoten we van één of meerder drankjes.
Na deze welkome verpozing werden de resterende kilometers afgehaspeld en traditioneel maakten we ons op voor de eindsprint. Bij het indraaien van het laatste stuk onverhard, aan het ouderlijk huis van ( het tot hiertoe nog niet deelnemende ) lid Andy C werd het tempo opgedreven om het - even plots als het gekomen was - gevoelig te doen dalen. Toen we bij wijze van spreken de eindstreep al konden zien liggen, was het uiteindelijk uw verslaggever ( wie anders? ) die een tempoversnelling plaatste. Tom, die er op dat moment net naast reed, reageerde gepast en pakte toen uit met een zelden gezien manoeuvre: hij reed ondergetekende als het ware de berm in, zodat deze genoodzaakt was in de remmen te gaan. Van deze duidelijke obstructiefout maakten David, Hans en Koen gebruik om in deze volgorde naar het podium te snellen. Na deze korte maar intense tocht werd nog nagenoten van het zonnetje en de abdijbieren op het terras van café Torenhof en ging elkeen tevreden naar huis.
Speciale dank aan onze uitpijler van dienst, Tom, om een leuke rit te organiseren op een oppervlakte van een zakdoek groot. Hadden we al die wegeltjes in onze tienerjaren gekend was onze kans om een Ressegemse deerne eens goe binnen te draaien veel groter geweest :-)
donderdag 22 september 2011
Verslag VTT Wachtebeke 18/09/2011
Hoe zou het nu zijn met Koen De Mezel: dat is de vraag die sinds afgelopen zaterdag door het hoofd speelt van menig Pruine Proek. Immers, ons gewaardeerd lid en tevens gastheer van deze rit is zaterdagavond ( toen zijn lijf al vol adrenaline zat ) ongelukkig ten val gekomen op zijne poep. Zijn staartbeen ( hij heeft er maar 1 ) werd hierbij hard geraakt en het resultaat was dat zondagmorgen de heer De Mezel de belangrijkste afwezige was. Alvast veel beterschap Mezel en hopelijk tot binnenkort.
Wel aan de start op het domein Puyenbroeck waren de heren Coessens, Boonaert, Brusselman en uw verslaggever. Dit viertal kreeg gezelschap van één van de nieuwe luitenanten van Belgisch Kampioen Coessens en deze jongeling heet ( om het nu s voor iedereen gemakkelijk te maken en omda we toch nog genen hadden met dienen naam ) KOEN ! Gelieve zelf een rugnummer of bijnaam toe te voegen aub.
Onder een fris zonnestraaltje begon dit groepje aan de rit van 34 km en uw verslaggever nam de eerste kilometers voor zijn rekening. Alles verliep vlot tot we aan de Moervaart kwamen, dit stukje onverhard langs de dijk van Eksaarde was door de regenval van de dag ervoor herschapen in een spiegelgladde modderbrij. Verslaggever moest ongeveer halfweg voet aan grond zetten en achter hem maakte Wim zijn wekelijkse valpartij. Al bij al kwamen we zonder nat pak ( blijkbaar zijn er na ons nog enkele t water van de vaart ingeraakt). Andy was na die passage blijkbaar al vergeten dat het lang geleden was dat hij nog op een fiets zat want met een stevig tempo nam hij de leiding van de groep en bracht ons naar de eerste bevoorrading. Die was al even mooi als de rit tot dan was geweest ( een openbaring in vergelijking met de rit van vorig jaar ). Ook na de versterkende hapjes en drankjes bleven we het mooiste uit de streek halen en af en toe werden we zelfs vergast op kilometerslange boswegels. Langs de grens met Nederland werd deze leuke rit verder afgewerkt tot ... de heer Brusselman opeens spoorloos verdwenen was. Valpartij, lekke band, fysieke letsels ? Niemand kon het ons zeggen, behalve dan den Boonaert die Andy uit het zicht onttrok van de andere renners. Onze Pruine Proek zat letterlijk met een bruine broek en zette "het schof open", het gat afkuisend met briefkes van tien en twintig euro en nog een oud lottoformulier. Na deze illegale lozing was het bij Andy dan ook in t algemeen een beetje op en het was wel duidelijk dat hij geen ritwinnaar zou worden. Toen we op ongeveer vier kilometer van het einde het beruchte kasseiwegje ( zie voor meer uitleg naar t verslag van vorig jaar op onze vorigen blog ) opreden, bleef het verbazingwekkend kalm. Wim nam de leiding maar drukte het tempo en schalkse blikken werden naar de tegenstand geworpen. We verlieten de kasseien voor een ( nieuw tov vorig jaar) veldwegje en daar besloot uw verslaggever het kopwerk over te nemen. Met een strak tempo ontdeed de groep zich Brusselman en uiteindelijk ook van onze nieuwkomer Koen ( die kan terugblikken op een sterke entree). Met de Belgische én de vicekampioen in het wiel wist uw dienaar dat winnen heel moeilijk zou worden. Wachten tot de modderige weide van vorig jaar, 500 meter voor de aankomst, was dan ook zijn taktiek en misschien zou dat ook de goeie zijn geweest, ware het niet dat dat stuk er niet meer inzat. Net op t ogenblik dat hij zich dit realiseerde schoot Bart als een pijl uit een boog uit het wiel ( Bart, die zich in deze rit telkens liet meedrijven maar nooit de koppositie had overgenomen ) en met Wim in zijn zog won zilveren medaille Boonaert zijn eerste van het seizoen.
U wil natuurlijk ook weten hoe den après was in Wachtebeke (toch de reden waarom deze rit een klassieker wordt genoemd)? We hadden een plaatsje achteraan de tent ( net als vorig jaar ), we wonnen geen fiets ( net zoals vorig jaar ), de Leffe was lekker ( net als vorig jaar ) en op sommige momenten zelfs gratis ( niet zoals vorig jaar, maar de vrouwelijke diensters de kop zotmaken door over décolté's op de Oktoberfeste in Munchen te beginnen helpt daar blijkbaar aan ) zodat we, behalve de organiserende leden, net als vorig jaar als allerlaatsten de tent uitstapten. Het was weer goed geweest en stiekem hopen we volgend jaar op een iets grotere delegatie van de Pruine Proeken, dit was reklame voor het mountainbiken ( én voor de reputatie van de Pruine Proeken ).
PS Er zijn, net als van de eerste rit, foto's van deze rit maar uw verslaggever is op dit ogenblik nog op zoek naar t kabelke om van de kodak naar de website te plaatsen. Wij hopen deze zo snel mogelijk op deze blog te plaatsen.
Sportieve groeten
Het PP Bestuur
Wel aan de start op het domein Puyenbroeck waren de heren Coessens, Boonaert, Brusselman en uw verslaggever. Dit viertal kreeg gezelschap van één van de nieuwe luitenanten van Belgisch Kampioen Coessens en deze jongeling heet ( om het nu s voor iedereen gemakkelijk te maken en omda we toch nog genen hadden met dienen naam ) KOEN ! Gelieve zelf een rugnummer of bijnaam toe te voegen aub.
Onder een fris zonnestraaltje begon dit groepje aan de rit van 34 km en uw verslaggever nam de eerste kilometers voor zijn rekening. Alles verliep vlot tot we aan de Moervaart kwamen, dit stukje onverhard langs de dijk van Eksaarde was door de regenval van de dag ervoor herschapen in een spiegelgladde modderbrij. Verslaggever moest ongeveer halfweg voet aan grond zetten en achter hem maakte Wim zijn wekelijkse valpartij. Al bij al kwamen we zonder nat pak ( blijkbaar zijn er na ons nog enkele t water van de vaart ingeraakt). Andy was na die passage blijkbaar al vergeten dat het lang geleden was dat hij nog op een fiets zat want met een stevig tempo nam hij de leiding van de groep en bracht ons naar de eerste bevoorrading. Die was al even mooi als de rit tot dan was geweest ( een openbaring in vergelijking met de rit van vorig jaar ). Ook na de versterkende hapjes en drankjes bleven we het mooiste uit de streek halen en af en toe werden we zelfs vergast op kilometerslange boswegels. Langs de grens met Nederland werd deze leuke rit verder afgewerkt tot ... de heer Brusselman opeens spoorloos verdwenen was. Valpartij, lekke band, fysieke letsels ? Niemand kon het ons zeggen, behalve dan den Boonaert die Andy uit het zicht onttrok van de andere renners. Onze Pruine Proek zat letterlijk met een bruine broek en zette "het schof open", het gat afkuisend met briefkes van tien en twintig euro en nog een oud lottoformulier. Na deze illegale lozing was het bij Andy dan ook in t algemeen een beetje op en het was wel duidelijk dat hij geen ritwinnaar zou worden. Toen we op ongeveer vier kilometer van het einde het beruchte kasseiwegje ( zie voor meer uitleg naar t verslag van vorig jaar op onze vorigen blog ) opreden, bleef het verbazingwekkend kalm. Wim nam de leiding maar drukte het tempo en schalkse blikken werden naar de tegenstand geworpen. We verlieten de kasseien voor een ( nieuw tov vorig jaar) veldwegje en daar besloot uw verslaggever het kopwerk over te nemen. Met een strak tempo ontdeed de groep zich Brusselman en uiteindelijk ook van onze nieuwkomer Koen ( die kan terugblikken op een sterke entree). Met de Belgische én de vicekampioen in het wiel wist uw dienaar dat winnen heel moeilijk zou worden. Wachten tot de modderige weide van vorig jaar, 500 meter voor de aankomst, was dan ook zijn taktiek en misschien zou dat ook de goeie zijn geweest, ware het niet dat dat stuk er niet meer inzat. Net op t ogenblik dat hij zich dit realiseerde schoot Bart als een pijl uit een boog uit het wiel ( Bart, die zich in deze rit telkens liet meedrijven maar nooit de koppositie had overgenomen ) en met Wim in zijn zog won zilveren medaille Boonaert zijn eerste van het seizoen.
U wil natuurlijk ook weten hoe den après was in Wachtebeke (toch de reden waarom deze rit een klassieker wordt genoemd)? We hadden een plaatsje achteraan de tent ( net als vorig jaar ), we wonnen geen fiets ( net zoals vorig jaar ), de Leffe was lekker ( net als vorig jaar ) en op sommige momenten zelfs gratis ( niet zoals vorig jaar, maar de vrouwelijke diensters de kop zotmaken door over décolté's op de Oktoberfeste in Munchen te beginnen helpt daar blijkbaar aan ) zodat we, behalve de organiserende leden, net als vorig jaar als allerlaatsten de tent uitstapten. Het was weer goed geweest en stiekem hopen we volgend jaar op een iets grotere delegatie van de Pruine Proeken, dit was reklame voor het mountainbiken ( én voor de reputatie van de Pruine Proeken ).
PS Er zijn, net als van de eerste rit, foto's van deze rit maar uw verslaggever is op dit ogenblik nog op zoek naar t kabelke om van de kodak naar de website te plaatsen. Wij hopen deze zo snel mogelijk op deze blog te plaatsen.
Sportieve groeten
Het PP Bestuur
dinsdag 13 september 2011
Verslag: Mountainbikeweekend Mol 02/09-04/09
Bij deze het langverwachte verslag van het bikeweekend van de Pruine Proeken in Mol. Sommigen omschrijven zo n weekend als een retraite, anderen geven dit graag de naam van een teambuilding en nog anderen noemen dit een ordinaire zuip- en braspartij. De waarheid ligt, zoals zo vaak het geval is, in het midden. Zes Pruine Proeken, te weten uw voorzitter/verslaggever, ondervoorzitter T Bidon, Joris, Wim C, Bart Boonaert en de uit de doden opgestane Iwan werden bereid gevonden onze mountainbikeclub te vertegenwoordigen op het (internationale J ) bikeweekend te Sunparks Mol.
Vrijdagavond kwam de bruinwitte brigade dan ook aan in Mol en meteen werd ons basiskamp grondig geïnspecteerd: vooral de frigo kon op veel bijval rekenen, iets wat niet gezegd kan worden van het algemeen comfort van onze vakantievilla. Nuja, we hadden toch geen plannen om er veel in te blijven lummelen. Zo gingen we al snel naar de openingsreceptie die aan de bikers werd aangeboden. Was dat even een tegenvaller zeg: slechts één bonnenke per persoon voor een verschrikkelijk slecht bier Leffe Ruby genaamd, en hoop en al drie bitterballekes : neen, dat is niet wat wij gewoon zijn. Met een droge keel en een hongerige maag werd dan ook naar alternatieven gespeurd. Wim stelde voor om het nuttige aan het aangename te koppelen: we zouden via halve liters jupiler een schoon marcelleke kunnen verdienen zodat we ook onder onzen tenue allemaal schoon in uniform zouden zijn. Op een kleine twee uur was de missie volbracht en had elk van ons genoeg bonnekes verzameld voor een marcelleke. De lege maag kon bij thuiskomst in ons basiskamp worden aangevuld met versgemaakte lasagne, vriendelijk aangeboden door mevrouw van de voorzitter. Dank u zeer Annelies !
Na een nachtrust die voor de één al langer was geweest dan voor de andere startten we zaterdagvoormiddag aan datgene waarvoor we (ook) gekomen waren: een mountainbiketocht van 48 km door de Kempense heide en rond de plaatselijke meren, kanalen en riviertjes. Een totaal andere streek en verschillend parcours ten opzichte van onze Vlaamsche baggergrond en dat maakte dat we ons fantastisch amuseerden op deze tocht, al beukte de zon heftig op onze kopjes en ging de thermometer vlot naar 35 graden. We besloten dan ook een extra stop in te lassen aan één of andere taverne in de geburen van Tom Boonen zijn doeningske. Kort daarna moesten we een soldaat achterlaten op het front: Wim was al ten val gekomen maar stond pas echt stil toen zijn zadelpen het begaf. Na singletracks langs groene, bruine en zwarte Nete, technische uitdagingen in de bossen en het stuiven over de zanderige ondergrond van de Kempen werd na 40 km ook al aan een ritoverwinning gedacht. Joris toonde zijn blakende conditie, uw verslaggever aarzelde niet en trok mee ten strijde. Hierbij porde hij Joris verder aan het tempo nog wa op te trekken. In de achtergrond begroeven Iwan, Tom en Bart de strijdbijl, volgens sommigen omwille van “nie beter kunnen”, anderen zeggen “ uit solidariteit met Iwan”, wiens eerste rit dit was in acht maanden, Hij deed het vrij goed maar de tempoverhogingen waren er wa veel aan. In elk geval, Joris stoomde zonder problemen naar de ritoverwinning, uw verslaggever reed zich de pleuris ( remember het voorval met de ondervoorzitter op de gentlemenskoers in Borsbeke ) om tweede te worden, en minuten later reed Tom naar brons.
Discussies werden gevoerd, de ruggen werden ingezeept in het subtropisch zwemparadijs en pintjes werden verzet zodat alles al snel weer peis en vree was. Toen s avonds Wim huiswaarts keerde wegens familiale verplichtingen, besloot het resterend vijftal de stad Mol te gaan verkennen. Mol, thuisbasis van de cocaineverslaafde vrienden van Tommeke Boonen en geboorteplaats van drie Miss België winnaressen de afgelopen vijftien jaar. U raadt het al, De Pruine Proeken keken er naar uit zoals een vijfjarige naar een lolly (nen echte lolly he vetzakskes).
Wat zich die nacht afspeelde in de Corbiestraat in Mol ... komt niet in dit verslag !!!
Zondagmorgen, na alweer veel te weinig slaap en onder het geluid van de neerdalende regen werd al veel minder reikhalzend uitgekeken naar deel 2 van het bike-weekend. Tussen de regendruppels door trokken we ten strijde voor de kleine lus van 24 km. Al na enkele honderden meters wisten we dat het verschil letterlijk dag en nacht was met 24 uur eerder. De zandgrond was herschapen in een modderige brij en de singletracks werden glibberige strepen modder. Bovendien was niet iedereen voldoende gerecupereerd van de nachtelijke exploten en dus werd deze kleine tocht alsnog een uitdaging. Vooral Tom was ambitieus aan de start gekomen want hij wou weerwraak nemen op zijn uitdagers van de dag voordien: op een zeven kilometer voor de meet ging hij dan ook in de aanval, met de onvermijdelijke Joris als metgezel. Nu was het de beurt aan uw verslaggever om samen met Bart de strijd te staken en Iwan bij te staan in zijn calvarietocht. Joris behaalde zijn tweede overwinning op rij en mag zich Kampioen der Kempen 2011 noemen. Tom was tevreden met zijn zilveren plak en Bart versloeg in de sprint uw dienaar voor de derde plaats.
Na een verkwikkende douche en een laatste speeluurtje in het zwemparadijs namen de Pruine Proeken in de vroege namiddag afscheid van Mol en zijn inwoners.
Het was een geslaagd event en meer dan waarschijnlijk voor herhaling vatbaar, al zullen we het concept toch eens herbekijken, de organisatie en combinatie met Sunparkt bracht geen meerwaarde maar daar vinden we zelf wel een alternatief voor.
Voor wie toch wil weten hoe het er zaterdagnacht aan toeging: steek uw licht dan eens op bij ... ons bokske J
maandag 12 september 2011
Verslag voorbereidingsrit: 9/11 Twin (water)Towers-rit
Op deze historische dag ( remember 10 jaar geleden, maar vooral remember 36 jaar geleden: de geboorte van ons aller ondervoorzitter Tom Bidon ) werd het nieuwe baggerseizoen 2011-2012 op gang geschoten. Dit op een nieuwe startplaats ad interim. Omdat ons nieuw lokaal Torenhof nog dicht was wegens vakantie was de nabijgelegen parking van de Steenoven de plaats van vertrek.
Blijkbaar was dit niet iedereen duidelijk (nietwaar Roel?) maar uiteindelijk kon uw verslaggever drie oude getrouwen verwelkomen: Roel, kleine Vijverman en Stijn Proost kwamen met volle goesting aan de start, de één al met wat meer kilometers aan de start dan de andere. We kregen nog gezelschap van een nieuw lid, rechtstreeks geïmporteerd uit de rennersstal van onze Belgisch kampioen Wim Coessens. Hans had zijn deelname via het sociaal netwerk aangekondigd ( iets wat we iedereen aanraden by the way ) en werd door de Pruine Proekskes direct aanvaard.
Uw verslaggever haalde zijn inspiratie voor deze rit uit de historische gebeurtenissen in New York, dag op dag 10 jaar geleden: een ode aan de Twin Towers. Omdat de WTC torens aan Brussel Noord wat veraf lagen zochten we een alternatief in onze buurt en geef toe, de watertoren van St Lievens Esse en zijn broertje op de rand St Lievens Houtem/Borsbeke kunnen de vergelijking zeker doorstaan. Langs de burcht ging de rit richting Ressegem via t kasteelbaantje om zo het alombekende Schapenbrugske te overschrijden richting Woubrechtegem. In die eerste kilometers konden we direct merken dat onze vriend Vijverman over een prima conditie beschikt. Hij reed constant vooraan, meestal vergezeld van uw verslaggever-gids en hij schudde hard aan de boom toen we richting St Antelinks trokken: kleine Vijverman heeft een weddenschap lopen met iemand om 130 km van de Regiotour te rijden en geloof ons: hij zit perfect op schema. Proost daarentegen had nog last van de naweeën van een griepje en voor hem ging het op dat ogenblik wat te snel. Nieuwkomer Hans en Roel volgden gezwind.
Het wachten op de traagsten werd perfect opgevolgd en samen reden we a l'improviste naar het Duivenbos waar we nog s door het bos wilden rijden. Alles ging vlot maar we ondervonden al snel dat het pad de laatste maanden niet meer vrijgehouden was en dus hier en daar overwoekerd werd met netels en doornen. Die hingen ook op borst- en ooghoogte en uw verslaggever kon al snel met overgesneden polsen uitpakken. Op het einde van het Duivenbos was het pad al bijna niet meer zichtbaar maar een weg terug was er niet (of twas toch geen optie) en dwars door de netels zetten we onze weg verder. Tintelend namen we de afdaling aan de Bever en zo trokken we via grondgebied Steenhuize naar de Noordelijke Toren, de watertoren van Esse. We hadden nu al de meeste deelgemeenten van Herzele aan onze scalp hangen en dat deed ons besluiten de Zuidelijke Toren te benaderen langs de Pardassenhoek en Oombergen via Hillegem. Ook hier reed Vijverman indrukwekkend door, van nabij gevolgd door Hans, die ook wel wat zomerkilometers met de koersfiets op zijn palmares staan heeft. Langs de overblijvende deelgemeente Borsbeke reden we na een dertig kilometer terug naar onze startplaats. Een laatste inspanning van uw verslaggever werd overgenomen en tot het einde verder gezet door Vijverman. Roel en Hans pikten hun wagonnetje aan. De aprés MTB werd een déjà vue want onze oude stamplaats bij de Roele ( en vooral nonkel Willy ) werd bezocht door de Pruine Proekenbrigade. Meerdere donkere Leffes werd geconsumeerd en nonkel wordt bedankt voor de droogjes die de natjes moesten compenseren. Het was uiteindelijk al half twee eer de laatste het licht uitdeed. Uw verslaggever zag ( en voelde ) dat het goed was geweest.
Volgende week beginnen we er officieel aan: ons lid Mezel verwacht ons in zijn thuisbasis Wachtebeke om er op het plaatselijk domein Puyenbroek te verwelkomen voor de mountainbiketocht aldaar. Aanwezigen van de vorige editie weten dat het parcours vrij snel en vlak is maar dat de après een echte uitdaging vormt. U komt toch ook?
Blijkbaar was dit niet iedereen duidelijk (nietwaar Roel?) maar uiteindelijk kon uw verslaggever drie oude getrouwen verwelkomen: Roel, kleine Vijverman en Stijn Proost kwamen met volle goesting aan de start, de één al met wat meer kilometers aan de start dan de andere. We kregen nog gezelschap van een nieuw lid, rechtstreeks geïmporteerd uit de rennersstal van onze Belgisch kampioen Wim Coessens. Hans had zijn deelname via het sociaal netwerk aangekondigd ( iets wat we iedereen aanraden by the way ) en werd door de Pruine Proekskes direct aanvaard.
Uw verslaggever haalde zijn inspiratie voor deze rit uit de historische gebeurtenissen in New York, dag op dag 10 jaar geleden: een ode aan de Twin Towers. Omdat de WTC torens aan Brussel Noord wat veraf lagen zochten we een alternatief in onze buurt en geef toe, de watertoren van St Lievens Esse en zijn broertje op de rand St Lievens Houtem/Borsbeke kunnen de vergelijking zeker doorstaan. Langs de burcht ging de rit richting Ressegem via t kasteelbaantje om zo het alombekende Schapenbrugske te overschrijden richting Woubrechtegem. In die eerste kilometers konden we direct merken dat onze vriend Vijverman over een prima conditie beschikt. Hij reed constant vooraan, meestal vergezeld van uw verslaggever-gids en hij schudde hard aan de boom toen we richting St Antelinks trokken: kleine Vijverman heeft een weddenschap lopen met iemand om 130 km van de Regiotour te rijden en geloof ons: hij zit perfect op schema. Proost daarentegen had nog last van de naweeën van een griepje en voor hem ging het op dat ogenblik wat te snel. Nieuwkomer Hans en Roel volgden gezwind.
Het wachten op de traagsten werd perfect opgevolgd en samen reden we a l'improviste naar het Duivenbos waar we nog s door het bos wilden rijden. Alles ging vlot maar we ondervonden al snel dat het pad de laatste maanden niet meer vrijgehouden was en dus hier en daar overwoekerd werd met netels en doornen. Die hingen ook op borst- en ooghoogte en uw verslaggever kon al snel met overgesneden polsen uitpakken. Op het einde van het Duivenbos was het pad al bijna niet meer zichtbaar maar een weg terug was er niet (of twas toch geen optie) en dwars door de netels zetten we onze weg verder. Tintelend namen we de afdaling aan de Bever en zo trokken we via grondgebied Steenhuize naar de Noordelijke Toren, de watertoren van Esse. We hadden nu al de meeste deelgemeenten van Herzele aan onze scalp hangen en dat deed ons besluiten de Zuidelijke Toren te benaderen langs de Pardassenhoek en Oombergen via Hillegem. Ook hier reed Vijverman indrukwekkend door, van nabij gevolgd door Hans, die ook wel wat zomerkilometers met de koersfiets op zijn palmares staan heeft. Langs de overblijvende deelgemeente Borsbeke reden we na een dertig kilometer terug naar onze startplaats. Een laatste inspanning van uw verslaggever werd overgenomen en tot het einde verder gezet door Vijverman. Roel en Hans pikten hun wagonnetje aan. De aprés MTB werd een déjà vue want onze oude stamplaats bij de Roele ( en vooral nonkel Willy ) werd bezocht door de Pruine Proekenbrigade. Meerdere donkere Leffes werd geconsumeerd en nonkel wordt bedankt voor de droogjes die de natjes moesten compenseren. Het was uiteindelijk al half twee eer de laatste het licht uitdeed. Uw verslaggever zag ( en voelde ) dat het goed was geweest.
Volgende week beginnen we er officieel aan: ons lid Mezel verwacht ons in zijn thuisbasis Wachtebeke om er op het plaatselijk domein Puyenbroek te verwelkomen voor de mountainbiketocht aldaar. Aanwezigen van de vorige editie weten dat het parcours vrij snel en vlak is maar dat de après een echte uitdaging vormt. U komt toch ook?
dinsdag 6 september 2011
Welkomwoordje
Welkom, welkom beste leden, sympathisanten en toevallige voorbijgangers.
Dit is de nieuwe verzamelplaats van MTB De Pruine Proeken op het www. Uw favoriete mountainbikeclubje uit Herzele zag zich verplicht andere oorden op te zoeken op het internet. U zal trouwens merken dat er heel wat gewijzigd is ten opzichte van vorig jaar. Baggerseizoen 2012 belooft een grand cru-jaar te worden met een nieuwe spirit, nieuwe startplaats, nieuwe leden en met een aangepaste rittenkalender ( die nog moet worden opgemaakt ). Wees gerust, als er nog wijzigingen zouden komen, laten we u dat onmiddellijk weten via deze informatiesnelweg.
Wat is hetzelfde gebleven?: den tenue, het bestuur, de zondagritten en het aanvangsuur van 9 uur én uiteraard de vriendschappelijke sfeer tijdens en na de rit ( ook gekend onder de naam "nabespreking" of "après MTB" ) en uiteraard e wekelijkse verslagen.
Het is de betrachting van het bestuur om dit jaar de ritten zo aangenaam mogelijk te maken voor iedereen, met het nodige respect voor elk lid: getraind of niet, superconditie of nog in volle opbouw zijnde, gepatenteerd dronkaard of geheelonthouder: we willen dat elke Pruine Proek tevreden huiswaarts keert en aan moeder de vrouw kan zeggen: "volgende week weer"
Onze leuze: SAMEN UIT SAMEN OP CAFE !!!
Dit is de nieuwe verzamelplaats van MTB De Pruine Proeken op het www. Uw favoriete mountainbikeclubje uit Herzele zag zich verplicht andere oorden op te zoeken op het internet. U zal trouwens merken dat er heel wat gewijzigd is ten opzichte van vorig jaar. Baggerseizoen 2012 belooft een grand cru-jaar te worden met een nieuwe spirit, nieuwe startplaats, nieuwe leden en met een aangepaste rittenkalender ( die nog moet worden opgemaakt ). Wees gerust, als er nog wijzigingen zouden komen, laten we u dat onmiddellijk weten via deze informatiesnelweg.
Wat is hetzelfde gebleven?: den tenue, het bestuur, de zondagritten en het aanvangsuur van 9 uur én uiteraard de vriendschappelijke sfeer tijdens en na de rit ( ook gekend onder de naam "nabespreking" of "après MTB" ) en uiteraard e wekelijkse verslagen.
Het is de betrachting van het bestuur om dit jaar de ritten zo aangenaam mogelijk te maken voor iedereen, met het nodige respect voor elk lid: getraind of niet, superconditie of nog in volle opbouw zijnde, gepatenteerd dronkaard of geheelonthouder: we willen dat elke Pruine Proek tevreden huiswaarts keert en aan moeder de vrouw kan zeggen: "volgende week weer"
Onze leuze: SAMEN UIT SAMEN OP CAFE !!!
Abonneren op:
Posts (Atom)